ஒரு முறை தஞ்சை பயணத்தில் உடன் பயணித்த ஒருவர் இந்த உணவகத்தை அறிமுகம் செய்தார். "பழைய ஓட்டல்ங்க. ப்ராமின்ஸ் பல தலைமுறையா நடத்தறாங்க. சாப்பாடு நல்லாருக்கும். ஒங்க அத்தான் திருச்சி போகும்போதெல்லாம் இங்கதான் சாப்பிட நிறுத்த சொல்வார்' மறைந்த கண்ணா அத்தான் - உணவுப்பிரியர். அவரது உணவு சாய்ஸ் சரியாக இருக்கும் என்கிற நம்பிக்கையில் அடுத்தபயணத்தின்போது நிறுத்தி, மதிய உணவருந்தினோம், நானும் என் மனைவியும். அளவு சாப்பாடு, தக்காளி சாதம், லெமன் சாதம், தயிர் சாதம், மெது வடை, தயிர் வடை, சாம்பார் வடை. வீட்டு சமையல், கமர்சியல் மசாலாக்கள் அதிகமாக கலக்காத, வயிற்றைக்கலக்காத உணவு. ரசித்து உண்டோம். விலையும் அதிகமில்லை. இலையை எடுத்து தொட்டியில் போட்டுவிட்டு, கை கழுவுகையில் அங்கிருந்த பணிப்பெண்ணிடம் 'சமையல் யாரம்மா?' என்றேன். " ஏன், உணவில் ஏதாவது குறையா?" என நிதானமான ஆண்குரல் பின்னால் இருந்து கேட்டது. திரும்பினால் இந்த புகைப்படத்தில் இருப்பவர், ஒரு defensive மன நிலையில் குறைகள் கேட்க ஆயத்தமாக நின்றிருந்தார். 'நிறைகள் சொல்லவும் தேடலாமில்லையா?' என்றேன் சிறு புன்னகையுடன். 1977
கொலோசிய சிங்கங்கள் ஏனோ தெரியவில்லை, சில காலமாக எங்களுக்கு வேலையில்லை, அதனால் உணவும் இல்லை. ஆரவார கூட்டத்தினருக்கு மத்தியில் எமக்கு தொடர்ந்து கிடைத்துவந்த வரவேற்பும், திகட்டத்திகட்ட விருந்தும் அந்தக்கூட்டம் போலவே காணாமல் போனது. ஏனென்று தெரியாமல் நாங்கள் அனைவரும் மன உளைச்சலுடன் எங்களை தரையுடன் பிணைத்திருந்த சங்கிலிகளில் இருந்து விடுபட போராடிக்கொண்டிருக்கிறோம். உணவும் நீரும் கடைசியாக எப்பொழுது கிடைத்தது என்பதையே நாங்கள் மறந்துவிட்டோம்... இப்படியே போனால் பசியால் உடல் வாடி மெலிந்து சங்கிலிகளில் இருந்து எங்கள் கழுத்துகள் விடுபட்டால்தான் விடுதலை கிடைக்கும். ஆனால் அதுவரை உயிரோடிருக்கவேண்டுமே என்கிற கவலையே எங்களை வாழவைத்துக்கொண்டிருக்கிறது. பல காலம் முன்பு வெகு தூரத்துக்கு அப்பால் நாங்கள் பிறந்து மகிழ்வாய் உறவுகளோடு விளையாடி வளர்ந்த எங்கள் ஆப்பிரிக்க, மத்திய கிழக்காசிய கானகங்களில் இருந்து எங்களை பிடித்து வந்தது ஒரு மனிதக்கூட்டம். அதுவரை பசிக்கு மட்டுமே இதர விலங்குகளை வேட்டையாடி உண்ட எங்களது உணவுப்பட்டியலில் மனித மாமிசம் இடம் பெறவில்லை. ஆனால் அடிமை வாழ்க்கையில் மனிதர்களின் அடக்குமுறையில் கட்டுண்