நன்றி சொல்ல சொற்களில்லை

 

முப்பத்தைந்து வயது இருக்கும் அந்த பெண்ணுக்கு.

கைத்தாங்கலாய் ஆட்டோவில் இருந்து தன் பதின் வயது மகனை சிரமப்பட்டு இறக்கி, கால்கள் துவளத்துவள அவனை நடக்க வைத்து நம்பிக்கை பிடித்து அழைத்து வருகிறார் வாரத்தில் மூன்று நாட்கள், ஒவ்வொரு வாரமும்.

மன, உடல் வளர்ச்சி இரண்டுமே குறைபாடாம். பதின் வயது மகனுக்கு பேச்சு வராதாம். அமானுஷ்யமான ஓசையில் தனது சகல உணர்வுகளையும் அந்த சிறுவன் வெளிப்படுத்துகிறான். மீசை அரும்பத்தொடங்கியிருக்கிறது அவனுக்கு.

பத்து பதினைந்து ஆண்டுகளாக தவமாய் சுமந்து அலைகிறார் அவனை எப்படியாவது குணப்படுத்தலாம் என. ஒரு holistic healing centre இல் இப்போது சிகிச்சை அவனுக்கு, வாரத்தில் மூன்று நாட்கள்.

பகல் பொழுதில் வேலைக்கு சென்றுவிட்டு மாலைகளில் அழைத்து வருகிறார். ஒரு முறை கூட ஆண்கள் யாரும் துணைக்கு வந்ததில்லை. 

ஔவை எழுதிய

அரிதரிது மானிடர் ஆதல் அரிது

மானிடர் ஆயினும் கூன்குருடு செவிடு

பேடு நீங்கிப் பிறத்தல் அரிது

பேடு நீங்கிப் பிறந்த காலையும்

ஞானமும் கல்வியும் நயத்தல் அரிது

ஞானமும் கல்வியும் நயந்த காலையும்

தானமும் தவமும் தான்செயல் அரிது

என்கிற பாடலை மனம் வெம்பி இப்படி முடிக்கத்தோன்றியது இவர்களை நினைக்கையில்;

"அதனினும் அரிது இவர் போல தாயாய் பிறத்தல் அரிது..."

நாமெல்லாம் வாழ்வில் சகல இன்பங்களையும் நமக்கான உரிமை என இருமாந்து இருக்கையில், தன் எடையொத்த மகனை கடும் சிரமத்தோடு சீராக்க தனியே போராடும் இவரது வாழ்வை நினைத்துப்பார்ப்போமா?

இன்னொரு வாழ்வும் நினைவில் வந்தது.

வசந்திகள் நிரம்பிய சுவிட்சர்லாந்து நாட்டில் என்னுடன் பணி புரிந்த ஒருவருக்கு மூன்று பிள்ளைகள். எல்லோருமே இருபது வயது+

அதில் ஒரு பெண், பிறந்ததில் இருந்தே சக்கர நாற்காலி வாசம். இடுப்புக்கு கீழே கால்கள் இயங்காது. நண்பரின் குழந்தைகள் எல்லோரும் பெரியவர்களான பின்பு இந்த பெண் மட்டும் சில வருடங்களாக ஒரு "Care Home" இல் வாசம். கணவர் மனைவி மற்ற பிள்ளைகள் எல்லோரும் வெவ்வேறு பணிகளில்.

அது ஒரு கிறஸ்துமஸ் விடுமுறை வாரம். பனி பொழிந்து நாடெங்கும் வெள்ளை கம்பளி போர்த்திக்கொண்டு குளிரில் நடுங்கிக்கொண்டு.

நண்பர் தன் குடும்பத்தோடு ஒரு மலைவாச  பனிச்சறுக்கு தலத்துக்கு ஒரு வார பயணம் செல்ல, அவரது சக்கர நாற்காலி பெண் மட்டும் காப்பகத்தில்.

இடுப்புக்கு கீழே இயங்காத உடல், இடுப்புக்கு மேலே எஞ்சிய உடலும் மனமும் தன் குடும்பம் ஒதுக்கிய தனிமை + வெறுமையில். கிறிஸ்துமஸ் முடிந்த மறுதினம் அந்தப்பெண் காப்பகத்தில் தற்கொலை செய்துகொண்டார்.

இந்த நிகழ்வால் அந்த நண்பரின் வாழ்வு ஒன்றும் அவ்வளவாய் தடம் புரண்டதாக தெரியவில்லை. சில வாரங்கள் கழித்து அலுவலகம் வந்தவர் முன்பிருந்தது போலவே இயங்கிக்கொண்டிருந்தார் (at least for an outsiders' eyes). Either he would having been out and out practical or moved beyond numbness to display any pain...

சுவிஸ்ஸில் இருந்து இந்தியா திரும்பி பல ஆண்டுகள் கடந்தாலும் அந்த நிகழ்வின் அதிர்வு விலகாமலே இருந்தது, holistic centre இல் தன் பதின்வயது மகனுடன் தனியே போராடும் இந்த பெண்ணை பார்க்கும் வரை. இப்போது அந்த அதிர்வின் இடத்தை இவரது நம்பிக்கை நனைக்கும் பேரன்பின் கண்ணீர் நிரப்புகிறது.

முரண்பாடுகள் நிறைந்த நம் உலகுக்கு மழித்தலும் நீட்டலும் தேவையோ இல்லையோ, இதுபோன்ற சமன்பாடுகள் மிக மிக தேவை.

இனிது இனிது மானுடம் இனிது.

அதனினும் இனிது மனிதம் இனிது.

பேரன்புடன்,

பாபுஜி