இதயமே இதயமே, உன் மௌனம் என்னை...

கோவை நகரின் இதயத்துடிப்பை உணர எளிதான வழி, டவுன்ஹாலின் ஒப்பணக்கார வீதியில் ஏதாவது ஒரு சனிக்கிழமை மாலையில் நடந்து சுற்றுவது. 

ரயில்வே ஜங்ஷனின் பின்புறம் தொடங்கி பொள்ளாச்சி, பாலக்காடு சாலைகள் துவங்கும் இடம் வரை பரவியிருக்கும் ஒரு பெரிய இதயம் இப்பகுதி.

விலை உயர்ந்த நகைக்கடைகள், மலிவு விலை அலங்கார நகைக்கடைகள், சோப்பு, சீப்பு, செருப்பு, பெல்ட்டு, நாட்டு மருந்து, லாலா இனிப்பு, திரஜ்லால் மிட்டாய்வாலாக்கள், கடிகார கடைகள், பழைய புத்தகங்கள் விற்கும் கடைகள், இன்னும் ளராளமான கடைகளை உள்ளடக்கிய ஒரு மகா நெரிசலான பகுதி. ஏராளமான உணவகங்கள், இடையிடையே கோவில்கள் / மசூதி / தேவாலயம் + அங்கங்கே வட இந்திய சகோதரர்களின் வறுகடலை, அவித்த கடலை விற்கும் தள்ளு வண்டிகள் + நம்ம ஊர் பெண்களின் தட்டுக்கூடை பூக்கடைகள் என முடிவற்று நீளும் இப்பகுதி, இரவு நேரங்களில் நியான் வெளிச்சத்தில் நனையும்போது வேறொரு பரிமாணம் காட்டும்.

இந்தபகுதியின் தனித்தன்மை என்னவென்றால் இங்கு ஐந்து ரூபாய்க்கும் மகிழ்வு தரும் பொருட்கள் கிடைக்கும், ஐந்து லட்சத்துக்கும் கிடைக்கும். One of the few remaining Democratic spaces in which rich and poor jostle for space alike. ஒரு விதத்தில் நம் சமூக அடையாளங்களை சற்று நேரத்துக்காவது ஒதுக்கி வைத்து நாம் நாமாக இருக்கக்கூடிய வாய்ப்பை தரும் பகுதி இது.

இங்குதான் ஒரு மழைக்கால முன்மாலைப்பொழுதில் அந்தப்பெண்ணை பார்த்தேன்.

ஒரு நெரிசலான சாலையில் குறுகலான இரண்டு 'மொத்த வணிக' கடைகள். அவற்றிற்கு முன்னால், இரண்டு கடை சுவர்களும் சந்திக்குமிடத்தில் ஒரு பிளாஸ்டிக் பெட்டியை (Crate) கவிழ்த்து வைத்து அதன் மேல் ஒரு பெரிய மூங்கில் தட்டுக்கூடை. கூடையில் இரண்டு மலர்ந்த மல்லிகைப்பந்துகள், ஒரு முல்லைப்பந்து, ஒரு கதம்பப்பந்து, ஒரு அரளிப்பந்து, உதிரியாய் சில சந்தன நிற செண்பகப்பூக்கள். 

மூங்கில் தட்டின் எதிரில் இன்னொரு கவிழ்த்த பெட்டியின் மீது அமர்ந்திருந்த அந்தப்பெண்ணுக்கு பின்னைம்பதுகளில் வயது இருக்கலாம். காலருகில் ஒரு பிளாஸ்டிக் சாக்கு, கையருகில் ஒரு கட்டைப்பிடி வைத்த துணிப்பை. மொத்த கடையும் நாலடிக்கு இரண்டடியில் அடக்கம்.

இந்தக்கடையின் அருகில் அரைமணி நேரம், சனத்திரளில் காணாமல்போன நண்பருக்காய் காத்திருந்தேன். 

பேரமெதுவும் பேசாமல் சிலர் மல்லிகை வாங்கி நகர்ந்ததும் வேகமாக எழுந்த அந்தப்பெண், ஒரு கையில் துணிப்பையை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு (விற்பனைப்பணம் பையில்.) அதே சாலையின் மறுமுனை  நோக்கி வேகமாக நகர்ந்தார்.

ஆச்சு, பத்து நிமிடமாயிற்று, இருபது நிமிடமாயிற்று, காணவில்லை. இதற்குள் பல பெண்கள் என்னிடம் 'பூக்காரம்மா இல்லையா?' எனக்கேட்க, ஏதோ எனக்கு பொறுப்பு கூடிப்போன உணர்வில், 'இல்லைங்க. பக்கத்துல எங்கேயோ போயிருக்காங்க' என சொல்லத்தொடங்கினேன். சொல்லிக்கொண்டேயிருந்தேன் (ஆடி மாத டிமாண்ட்!).

மெல்ல ஒரு கவலை எட்டிப்பார்க்கத்தொடங்கியது. அந்தப்பகுதியின் இதயத்துடிப்பு என் கவனத்தலிருந்து நழுவத்தொடங்கியது.

இயற்கை அழைப்பை ஈடு கட்ட சென்றிருக்கலாம், ஆனால் இவ்வளவு நேரமாகாதே. இங்கு எங்கும் கழிப்பிடங்கள் கண்ணுக்கு தெரியவில்லையே. மறைவாக ஒதுங்கவும் இங்கு இடங்கள் இல்லையே... ஒருவேளை சென்ற இடத்தில் ஏதாவது இன்னல்கள்... என பலப்பல சிந்தனைகள்.

அரை மணி நேரம் கழித்து அதே வேக நடையில் அந்தப்பெண் எதிர் திசையில் இருந்து வருவதை கண்டதும் மனதில் நிம்மதி.

நட்புடன் புன்னகைத்து பூ வாங்கினேன். 'திடீர்னு காணாப்போய்ட்டீங்க? ஏழெட்டு பேர் பூ வாங்க வந்து போய்ட்டாங்க' என்றேன். மீதப்பணத்தை தந்துகொண்டே மெல்லிய குரலில், 'இருக்கும்போது யாரும் வரமாட்டாங்க சார்!' என்றார்.

அவர் சொன்னது பூ வாங்க வந்தவர்களை மட்டுமல்ல என்பதை அவரது குரலின் சோகம் உணர்த்தியது.

'எங்கே போனீங்கம்மா?' என்றேன்.

"பிளாஸ்டிக் கவரு தீந்திடுச்சி சார். வாங்கி வரப்போனேன்" என்றார்.

'கடை திறக்கிற முன்னாடியே வாங்கிருந்தா  இந்தப்பூ மொத்தமும் இன்னேரம் வித்திருக்கலாமே?' என்றேன்.

"அந்த அளவு யோசிக்க வாய்ப்பிருந்தா நா ஏன் சார் இப்படி ரோட்டில உக்காந்துட்டு பூ விக்கப்போறேன்?" என்றார். அடுத்த சில நிமிடங்களில் ஒரு தேர்ந்த எழுத்தாளர் போல தன் கதைச்சுருக்கத்தை பகிர்ந்தார்.

எனக்கு பொட்டில் அடி வாங்கியதுபோல ஒரு உணர்வு.

நாம் பிறரிடம் பார்க்கும் சிக்கல்களும் அதற்காக நாம் முன்வைக்கும் தீர்வுகளும் நம் வாழ்வின் அனுபவங்களை சார்ந்துமட்டுமே இருக்கும் வரையில் நம்மால் இங்கு எவருக்கும் உண்மையாய் உதவ முடியாது என்கிற உண்மை உரைத்தது.

ஒரு மீனவருக்கான திட்டம் தீட்டுபவர் மீனவராய் இருந்தால் மட்டுமே, ஒரு வறுமை பீடித்த மனிதரை பொருளாதர தளத்தில் முன்னேற்ற முயல்பவர்கள் வறுமையை அனுபவித்திருந்தால் மட்டுமே, ஒரு மாற்றுப்பாலின மனிதரின் இன்னல்களை நீக்க, ஒரு சுமைதூக்கியின் சுமைகளை குறைக்க அல்லது நீக்க... முடிவற்ற இந்தப்பட்டியலின் அடித்தளம், அனைவர்க்கும் கல்வியும் சமுதாய வாய்ப்புகளும், உரிமைக்குரல் எழுப்ப தளங்களும் வழங்குதல்தான் என்கிற அறம் புரியும். காமராசர் என்கிற மனிதரின் கல்வி முயற்சிகளின் பின்னால் இருந்த அறம் புரியும். ஏன் இன்று வரை நாம் காமராசர் ஆட்சி போல ஒன்றை தேடிக்கொண்டே இருக்கிறோம் என்பதும் புரியும். இன்று NVIDIA என்கிற செயற்கை நுண்ணறிவு ஜாம்பவான் நிறுவனத்தின் தலைவர் 'எனது நிறுவனத்தில் சேர உங்களது மேதைத்தனம் தேவையில்லை. வலிகள் நிறைந்த வாழ்க்கை பின்புலத்திலிருந்து வருபவர்க்கே முன்னுரிமை' என ஏன் சொன்னார் என்பதும் புரியும்.

Inclusive solutions can work only when they include the sufferers in decision making positions. Access to equal Education is the key to build this awareness. A platform to voice out their angst and a willing team to pull them out of their misery are the needs of the hour. None of our cults (personality based, religions based, castes based, purchase power based etc...) will help us to enable All in the truest sense of our Constitution.

பேரன்புடன்,

பாபுஜி