சொல்!

 

சொல்லின் மூலம் எது?

உணர்வு. 

உணர்வின் வெளிப்பாடாகவே சொற்கள் சிதறிக்கிடக்கின்றன நம்மைச்சுற்றி.

உணர்வில் தோய்ந்த சொற்கள் மனிதர்களை சேர்க்கும், உடைக்கும், இணைக்கும், பிரிக்கும், இன்னும் என்னவெல்லாமோ செய்யும். அதன் ஆற்றல் அது ஊறிய உணர்வில் இருந்து கிடைப்பது.

சேர்த்து, உடைத்து, இணைத்து, பிரித்து என செயல் எதுவென்றாலும் அத்தனைக்கும் வலு சேர்க்கும் உணர்வுகளின் உறைவிடம் என்னவோ சொற்களற்ற அடர்மௌனம்தான்.

அமாவாசை நிலவு தந்த இருள் கப்பி போல, உணர்விலிருந்து வெளிப்படப்போகும் சொற்கள் அனைத்தையும் கவ்வியிருக்குது அடர்மௌனம், சுண்டப்பட்ட துப்பாக்கியின் குண்டுகள் புறப்படும் முன்னான மௌனம் குண்டுகளை கவ்விக்கொண்டிருப்பது போல.

ஒரு விதத்தில் சொற்களும் கருந்துளைகள் போன்றவையே (Black Holes).

அடர்மௌனத்திலிருந்து வெடித்து வெளிப்பட்டு குண்டு போல சொல்லொன்று உள் நுழைந்து தசையறுத்து உள்வெடித்து வலி தந்து உள்ளனைத்தையும் தகர்த்து தன்னுள்ளே இழுத்துக்கொள்ளும்.

இது ஒருபுறம் என்றால், மௌனம் அணிந்த பார்வையொன்றே ஓராயிரம் சொற்கள் போல வாழ்வின் நம்பிக்கையை நீட்டிக்கும் இன்னொருபுறம் மௌனமாய்.

சொற்களற்ற, ஏன், மொழிகளே அற்ற உலகில் வன்முறைகள் குறைவாகவே இருந்திருக்கக்கூடும். அவை அனைத்தும்கூட உணவு சார்ந்ததாகவே இருந்திருக்கக்கூடும்.

மொழி வளர்ச்சியோடு உலகம் வளர்ந்திருந்தால் வன்முறைகள் இன்னும் குறைந்து, இல்லாமலே கூட போயிருக்கலாம். ஆனால் இன்னும் நிகழவில்லை.

நிகழும் என உறுதிகூறவும் யாருமில்லை.

உணர்வுகளை கடத்த மொழிகள் ஒருபோதும் உதவாது. அவை எப்போதுமே ஓட்டைப்பாத்திரங்கள்தான் - சிந்தியது தளும்பி வழிந்த்து போக சேர்ந்தது குறைவாக / மாறிப்போன வேறொன்றாக கூட இருக்கும்.

சொற்கள் தொடங்கி வைத்த பெரும்பாலான யுத்தங்கள் மௌனத்தில் மட்டுமே தொடர்கின்றன, மௌனத்தில் மட்டுமே, புறக்கணிப்பில் மட்டுமே முடிகின்றன.

மௌனத்தை விட சிறந்த மாற்று நம் உலகில் இதுவரை கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை.

அரிதினும் அரிதாக சிலருக்கு மகிழ்வான முடிவும் கிடைத்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறது.

கலைஞர் கருணாநிதிக்கு ஒரு பதின்வயது காதல் இருந்தது. 

நிறைவேறாக்காதல் இது.

மூன்று மணம் முடித்து பெருவாழ்வு வாழ்ந்தபோதும் நிறைவேறாதிருந்த காதலின் வெற்றிடம், அவரது முன்-முதிர்வு வயதில்தான் நிரம்பியதாம் (அதாவது, 60-75. நமக்கெல்லாம் பால்யம் 0-12, பதின்மம் 13-19, இளையம் 20-40, நடுவம் 40-60, முதிர்வு 60+ என்றால் அவர்போன்ற சிலர் மட்டும் முதிர்விலும் முன் முதிர்வு, நடுவம், அந்திமம் என முதிர்விலும் மூன்று காலங்கள் கண்டவர்கள்).

அறுபது வயது தாண்டிய பின்னான ஏதோ ஒரு காலவெளியில் அவரது பதின்ம வயது காதலியை அவர்போலவே வயதான தோற்றத்தில் ஒரு திட்டமிடாத நொடியில் மீண்டும் எங்கோ சந்தி்த்து கடந்த அந்த நொடியில், முத்தமிழ் காவலர் வித்தகர் அவரின் நாவில் சொற்கள் மரித்துப்போய் பார்வைகள் மட்டுமே மௌனமாய் பேசிய காவிய நொடியில், நிரம்பியதாம் அவரது பதின்பருவ மனதின் வெற்றிடம். காதல் படிக்கட்டுகள் என்கிற நூலில் அவர் பகிர்ந்திருந்ததாய் நினைவு.

சொற்களற்ற பயணத்தை தேடி அலைகிறது பெரு வாழ்வு. அதிலொரு வழிப்போக்கன் நான். என் பயணத்தில் உங்களை எங்காவது எதிர்கண்டால் மௌனமாய் கடப்பேன் என்றே தோன்றுகிறது :-) 

பேரன்புடன்,

பாபுஜி