என்ன செய்யப்போகிறோம்?!

 

அரூபமாய் காற்றில் அலையும் கனவுகளின் வேர்கள் பெரும்பாலும் நம் எண்ணத்தில் உதித்தவைதான்.

டெஸ்லா என்றொரு விஞ்ஞானி, காற்றிலேயே மின்சாரத்தை கம்பிகளின்றி அனுப்ப கனவு கண்டார். அன்று உலகம் நகைத்தது. இன்று கேபிள் இல்லாமலே சாம்சங் மொபைல் சார்ஜ் ஆகிறது!

கனவு என்பதற்கு இலக்கண இலக்கியம் கிடையாது. கொம்பு வைத்த குதிரையாகவும் இருக்கலாம், சக்கரங்களற்ற கப்பலாகவும் இருக்கலாம். லாஜிக் இருப்பது அவசியமில்லை.

நம் குழந்தைகளுக்கு இன்றைய கல்விக்கூடங்களில் கனவு காண யாரும் கற்றுத்தருவதில்லை.

பாடங்கள் பிடிக்காமல் மாணவர்கள் கண்ணயர்ந்தால் கனவிலும் யாராவது பாடம் நடத்துவதாகவோ அல்லது தேர்வில் ஃபெயிலாவது போலவோ தோன்றி திடுக்கிட்டு கண் விழிக்கும் மாணவர்கள்தான் அதிகம் இன்று.

டேனியல் க்வின் என்கிற ஆசிரியர், நம் புதிய உலகின் கல்விக்கூடங்களை சிறைச்சாலைகள் என்கிறார்.

கனவு காண விடாமல், கனவிலும் நிகழாத அற்புதங்கள் நம் கண் முன்னே நம்மைச்சுற்றியுள்ள வெளியில் ஒவ்வொரு நொடியிலும் நிகழ்வதைக்கூட உணர விடாமல் அடைத்து வைத்து, காற்றில் புரளும் இலையில் ஒருங்கிணைந்து அரங்கேறும் இயற்பியல், வேதியியல், உயிரியல், கணித நிகழ்வுகளை செயற்கையாய் தனித்தனியே பாடம் புகட்டி... கல்வி நேரம் தவிர எஞ்சும் நேரங்களில் நம் குழந்தைகள் தூங்க மட்டுமே விரும்புகின்றனர், அச்சுறுத்தும் கனவுகள் இன்றி!

17-18 ஆம் நூற்றாண்டு வரையில் நம் பழைய உலகில் நிகழ்ந்த மிகப்பெரிய கண்டுபிடிப்புகளும் வாழ்வை செழுமையுறச்செய்யும் தொழில் நுட்பங்களும், கல்விக்கூடங்கள் சொல்லித்தந்து வந்ததல்ல! 

பெரியவர்கள் உணவு உற்பத்தியிலும் அதை சார்ந்த தொழில்களிலும் ஈடுபடுகையில் அவர்களது குழந்தைகளும்  அவர்களோடே விளையாட்டாய் வாழ்க்கைப்பாடமும் வாழ்வியலும் படித்தனர், பல வயது மனிதர்கள், பறவைகள், விலங்குகள், பூச்சிகளிடமிருந்தும்!

1700-1800களில் இயந்திரப்புரட்சி வந்த பின்னர், பெரு வணிகம் காலூன்றி,  Mass Production எனும் பேருற்பத்தியை இயந்திரங்களை கொண்டு செய்யவைக்க ஆட்கள் தேவை என்று முதல் முதலாய் விளை நிலங்களில் இருந்து மக்களை வெளியே இழுத்தன.

பெற்றவர்கள் ஆலைகளுக்குச்செல்ல, குழந்தைகளை பார்த்துக்கொள்ள உருவானவையே முதல் கல்விக்கூடங்கள். அதிலும் நான்காம் வகுப்பு வரையே! அதன் பின்னர் சிறார்கள் வெளியுலகிற்கு வாழ்க்கை கற்க அனுப்பப்பட்டனர். (நான்கு வருடங்களுக்குள் இயந்திர வாழ்க்கை அலுத்து அவர்களது பெற்றோர்கள் மீண்டும் விளைநிலங்களுக்கு திரும்பியதால் நான்காம் வகுப்புவரையே அன்று இருக்க காரணமாய் இருந்திருக்கலாம்!)

மெல்ல மெல்ல பெரு நுகர்வுத்தேவைகள் பெருக, வணிகமும் வெகு வேகமாக உற்பத்தி பெருக்க, மென்மேலும் ஆட்கள் நிலங்களை விட்டு வெளியேற்றப்பட்டு வேறிடங்களில் பணியமர்த்தப்பட்டு, கல்விக்கூடங்கள் பெருகி, நான்காம் வகுப்பு எல்லை எட்டாகி, பத்தாகி, பண்ணிரண்டாகி, பதினைந்து, பதினாறாகி இன்று "வேலையில் இருக்கும் வரை தொடர்ந்து கல்வி கல்! இல்லையேல் நீ பழசாகி விடுவாய், அதன்பின் நீ எனக்கு தேவைப்படமாட்டாய்!" என வணிகம் நிபந்தனையிட்டு நம்மை படிக்கவைத்துக்கொண்டிருக்கிறது!

டேனியல் க்வின் ஒரு முத்தாய்ப்பு கேள்வியை நம் முன் வைக்கிறார்; 'ஏதோ ஒரு நிகழ்வினால் நாளை காலை நம் (மெத்தக்கற்ற) இனம் மொத்தமாய் அழிந்து போகிறது, நம் பதின் வயது சிறார்களை தவிர!' என வைத்துக்கொள்வோம்.

நம் குழந்தைகள் அவர்கள் நம் புதிய உலகின் கல்விக்கூடங்களில் கற்ற கல்வியை  மட்டும் நம்பி எத்தனை நாட்கள் தனியே உயிர்வாழ முடியும்?

இதே கேள்வியை நம் கானக தொல்குடி இனத்திற்கு பொருத்தினால், அவர்களது குழந்தைகள் கண்டிப்பாய் நன்கு வாழ்வார்கள் என உறுதியாய் சொல்கிறார்!

நம் குழந்தைகள் நலமுடன் உயிர் பிழைத்து, தழைத்து வாழ்வார்கள் என நம்மில் யாராவது, ஏன், நம் கல்வித்தந்தைகள் / தாய்கள் யராவது உறுதியாய் சொல்ல முடியுமா?

வாழ்க்கையை கற்பதை விட வேறென்ன பெரிதாய் நம் சிறார்களுக்கு நம் கல்விக்கூடங்கள் கற்றுத்தரப்போகின்றன?

அல்லது நாம்தான் கற்றுத்தரப்போகிறோம்?

வாருங்கள், கொரோனா மகாமாரி நம் கண்களை திறந்துவிட்டிருக்கிறது இன்று. இனியாவது நிஜமான கனவு காண விழைவோமா?

Mindless Development driven by crazy consumerism vs sensible development for inclusive growth - நமது சாய்ஸ் எதுவோ நம் குழந்தைகளின் சாய்சும் அதுவாகவே இருக்கும்!