எண்ணமெல்லாம் வண்ணம்
பல வண்ணம்
நம் இயல்பிலேனோ
பல வர்ணம்.
வர்ணங்கள் வண்ணங்களல்ல
நிறங்களே வண்ணங்கள்!
வர்ணபேத வாழ்வில்
வண்ணங்களற்ற பொழுதுகளை
எண்ணங்கள் கொண்டு
நித்தம் கடப்போரை
ரசம் மாறாது
ரசிக்குது சாலைப்பூக்கள்.
கல்சாலை மண்சாலை
நகரசாலை கிராமசாலை
பெருநகர வீட்டின்
சுற்றுச்சுவருள் ஒடுங்கி
கோடிட்ட இடங்களில்
பரவி நிற்கும்
அலங்கார சாலை
என சாலைகளிலும்
வர்ணம் பல வர்ணம்.
இவையெங்கிலும் சளைக்காது
வண்ணங்கள் மட்டுமே
சுமந்த கிண்ணங்களாய்
நிற்குது மலர்க்கூட்டம்,
வண்ணங்களே கிண்ணங்களாய்...
இந்த வண்ணங்களை
அள்ளிப்பூச தெளித்துக்கொள்ள
வழியில்லை எனினும்
பார்த்து ரசிக்கலாம்
வர்ணங்களை உதறி.
சாலைகள் அற்ற
வர்ணங்கள் அற்ற
ஏன்? மனிதர்களற்ற
சிறு பரப்பிலும்
பூத்து நிற்கும்
இந்த வண்ணக்குடுவைகள்
யாரும் பார்க்காமலே!
வானவில்லுக்கும் வண்ணங்கள்
இங்கிருந்தே கிடைக்கிறதாம்!
இறைவன் ஒருநாள்
உலகை காண
மலராய் வந்தாராம்
கண்ணில் பட்ட
மலர்களை எல்லாம்
'நலமா?' என்றாராம்.
"எங்கள் நலமும்
எங்கள் வாழ்வும்
மங்காத வண்ணங்களென
சங்கே முழங்கு"
என முழங்கி
தலைவணங்கிய மலர்கள்
கூட்டம் கூட்டமாய்
இறையிடம் சொன்னது
என்ன தெரியுமா?
"ஐயனே அம்மையே,
ரூபமே அரூபமே,
அடிமுடியிலாத பெருவண்ணமே...
உன் படைப்பில்
தலைசிறப்பு என
செருக்கோடு திரியும்,
காணும்போதெலாம் கண்டும்
காணாதெமை கடக்கும்
ஆறறிவு உயிர்களுக்கு
ஏன் எங்கள்
வண்ணங்கள் தெரிவதில்லை?"
பல வண்ணங்களில்
சிந்தித்து தெளிந்த
இறை சொன்னதாம்,
'மரபின் பிழை,
இது மரபுப்பிழை.
முன்னொரு நாளில்
மரங்களில் வாழ்ந்த
பல்லுயிர்க்கூட்டம் உம்
அழகால் ஈர்க்கப்பட்டு
கிளைகளில் ஊர்ந்து
தொங்கி தாவி
"எனக்கே எனக்கு!"
என்ற உந்துதலில்
பறிக்க முயன்று
தவறி தரைவீழ்ந்து
பல் முதலாய்
வால் சிறகு
பற்றிக்கொள்ளும் கால்முறிந்து
மீண்டும் மரமேற
இயலாது சினந்து
அன்றிலிருந்து உங்களை
எதிரியாய் மட்டுமே
எதிர்ப்படுகையில் மட்டுமே
கண்டும் காணாமல்
போகுது நெடும்பயணம்
வண்ணங்கள் இல்லாமலே
எதிர் திசையில்
என்னையும் கடந்தே'
"இறை இருக்கையிலே
இது தகுமா?"
என துயருற்ற
மலர்கள் வினவ
மென்சோக முறுவலுடன்
இறை பகிர்ந்த
செய்தி இது;
'உறவு இணக்கம்
மறுபடி உருவாக்க
அவர்களை எமக்காய்
ஆலயம் செய்யவைத்தோம்
நந்தவனங்கள் செய்யவைத்தோம்...
மலரின்றி கிடைக்காது
இறை கருணை
என உணர்த்த
அவர்தம் வேண்டுதலில்
மலர் நுழைத்தோம்...
அர்ச்சன செய்தால்
போதாது மனிதா,
வர்ணபேத வாழ்வில்
அதுவேண்டும் இதுவேண்டும்
என வேண்டுகையில்
மலர்கொண்டு எமக்கு
மாலைசூடி அர்ச்சித்து
வழிபட்டால் மட்டுமே
பெருந்துயர் குறையும்
வேண்டியது கிட்டும்
வண்ணங்கள் உன்
வாழ்வில் மலரும்...
உடைந்தது அறுந்தது
முறிந்தது இழந்தது
அனைத்தும் மீளும்.
இப்போது பறிக்கலாம்
அர்ச்சனை செய்யலாம்
இறையருள் பெற்றபின்
மீண்டுமொருநாள் மரமேறி
மலர்களை ரசிக்கலாம்
பறிக்கமட்டும் வேண்டாமே!'
இறை கூற்று...
கேட்பவர் யாருமில்லை!
வர்ணபேத இல்லங்களில்
யாரும் காணாமலே
வாடி நிற்கும்
மென்மலர்களின் மௌனம்
வாசமற்ற காகித
மலர்கள் சூடிய
இறையை வாட்ட
துயருற்று களைத்துப்போய்
இமையுறங்கும் நேரங்களில்,
இறைகண்ட நெடுங்கனவை
மலர்கள்வழி நானறிந்தேன்...
மலர்மரங்கள் செடிகொடிகள்
மீண்டும் வைப்பேன்
நான் நடக்குமிடமெல்லாம்
பின்னொருநாளில் என்
கால்தடத்தில் முளைத்த
பெருங்கானகத்தில்
என் நட்பே
உன் வம்சாவழி
மீண்டும் மரமேறி
பகலில் மலர்களுடனும்
இரவில் நட்சத்திரங்களுடனும்
கதைபேசி மகிழ்ந்திருக்கலாம்
இன்று நீ
இக்கனவை மறக்காதே.
விதை நானிட்டது
கவிதையும் நானே
மலரும் நானே
மனிதனும் நானே
அதனுள் உறையும்
இறையும் நானே
எண்ணமும் நானே
வர்ணமும் நானே
வண்ணமும் நானே
திண்ணமும் நானே
தொடக்கமும் நானே
முடிவும் நானே
நானே நான்மட்டுமே!
பின் குறிப்பு:
இக்கவிதை நம் உலகை வண்ணங்களால் இட்டு நிரப்பும் அத்தனை மலர்களின் அத்தனை இதழ்களிலும் பல மொழிகளில் இறை எழுதிய கவிதை.
ஏதோ எனக்கு கொஞ்சமாய் வாசிக்கத்தெரியும் :-)
தங்களுக்கு நல்ல ரசிப்புத் திறன்!!! மிகவும் அருமை!!!
பதிலளிநீக்கு