போந்தா கோலி

சுரேஷும் நானும் பக்கத்து பக்கத்து லைன் வீடு. பதின்பருவம். ஒரே வயது, வெவ்வேறு பள்ளிகள்.

கோலிக்குண்டு எங்களை நட்பாக்கியது, முட்டிக்கொள்ள வைத்தது, நட்பாக்கியது.

வீட்டுக்கு வெளியே மண் தரை. மழை விழுந்து இறுகி மேலே மணல் படிந்து என கோலி குண்டு விளையாட சரியான பதத்தில்.

பள்ளி முடிந்த நேரங்களில், விடுமுறை தினங்களில் கால் டவுசர் பைகளில் கோலிக்குண்டுகள் சிணுங்க சிணுங்க விளையாடுவோம்.

பதினைந்தடி தூரத்தில் இடமிருந்து வலமாக ஒரு கோடு கிழிப்போம்.

கோட்டிலிருந்து இரண்டு அடிகள் மேலே தள்ளி ஒரு சிறு குழி எடுப்போம், சில கோலிகள் மட்டும் சிக்கும் அளவில்.

கோலி வீரர்கள் வரிசையாய் அணிவகுத்து ஆளுக்கு இத்தனை கோலி (ஒன்றிலிருந்து கைகொள்ளும்வரையிலான அளவில் பந்தயம் கட்டலாம், எல்லா வீரர்களும் ஒரே எண்ணிக்கையில் கட்டவேண்டும் ) என முடிவுசெய்து, சாட் பூட் த்ரீ போட்டு ஓபனிங் அண்ட் ப்ளேயிங் ஆர்டரை முடிவு செய்வோம்.

அந்த வீரரும் குறிப்பிட்ட இடத்திலிருந்து கோடு தாண்டி கோலிகளை வீசுவார்.

குழியில் விழுந்த கோலிகள் அவருக்கே சொந்தம்.

எஞ்சிய கோலிகளில் எதை அடிக்கவேண்டும் என வரிசையில் அடுத்து உள்ள வீரர் முடிவு செய்ய, முதலாம் வீரர் குறிபார்த்து அதை மட்டும் அளவில் பெரிய கோலிக்குண்டு வைத்து (போந்தா கோலி) அடித்தாரென்றால் அத்தனை கோலிகளையும் அவர் வென்றதாக கணக்கு.

அடிக்கவில்லையென்றால் வரிசையில் அடுத்த வீரர் மீதமுள்ள கோலிகளை சேகரித்து தொடக்க இடத்தில் நின்று வீசி தொடர்வார்.

பொழுது கரைவது தெரியாமல், தோல் கருப்பது தெரியாமல் விளையாடிய நாட்கள்...

அவ்வப்போது இடைவேளை எடுத்து அருகில் இருக்கும் பூவரசு மரத்தடியில் பீப்பீ ஊதி அமர்ந்திருப்போம். சுரேஷ்தான் எனக்கு பூவரசம்பூவை சாப்பிடலாம் என அறிவு விளக்கேற்றியவன்.

நிறைய நாட்கள் என் டவுசர் பைகளில் கோலிகள் பிதுங்கி வழியும். வீட்டில் கண்ணாடி பாட்டிலில் இட்டு மூடி வெயில் கிரணங்களில் வைத்து சுற்றி விழும் வண்ண ஜாலத்தில் கிறங்கிப்போகும் மனது...

ஒரு கோடை விடுமுறையில் கிராமத்தில் தாத்தா வீட்டில் மதிய வெயிலில் கிணற்றடி தாழ்வாரத்தில் நொங்கு தின்றுகொண்டே தினமணி நாளிதழில் செய்தி படிக்கையில் ஒரு நாலுவரி செய்தி, 'மன்னார்குடி ####தெருவில் குடியிருந்த குமார் என்கிற 35 வயது ஆண் வீட்டில் தூக்கிட்டு தற்கொலை செய்துகொண்டார். அவருக்கு பள்ளி செல்லும் வயதில் ஒரு மகன் இருக்கிறார். மகனும் மனைவியும் விடுமுறைக்கு வெளியூர் சென்றிருக்கையில் இறந்துபோனார்'.

மனதில் ஏதோ ஒரு இழை அறுந்த வலி. 

விடுமுறை முடிந்து ஊர் திரும்பியதும் தேடிய கண்களில் பட்டது அவன் வீட்டுக்கதவில் தொங்கிய பூட்டு...

அழுகையாய் வந்தது. 

எங்கு போனான் என்பதே தெரியாமல் என் இன்றைய தினங்களும் கரைகிறது. 

அதன்பின் ஏனோ கோலிக்குண்டு விளையாடுவதில் ஆர்வமே வரவில்லை.

கோலிக்குண்டு எங்கு கண்ணில் பட்டாலும் ஒரு பரவசம் உள்ளெழும்பி...சுரேஷின் தகப்பனற்ற பதின்பருவ நாட்கள் அந்த கோலிக்குண்டில் மங்கலாய் உள்ளாட மனம் சோகமாவதும் தொடர்கிறது.

ஒரு விதத்தில் நம் அனைவரின் வாழ்வும் யார் கையிலோ உருளும் கோலிக்குண்டுகள்தானே...