நெல்லாடிய நிலமெங்கே?
சொல்லாடிய தமிழெங்கே?
'டப்பா டப்பா வீரப்பா எப்போடாப்பா கண்ணாலம்?'
"மாசி பொறக்கட்டும், மல்லியப்பூ பூக்கட்டும்"
மண்ணும் மொழியும் மனிதருக்கு தரும் மேன்மையை வேறு எதுவும் ஈடு செய்யாது.
நெல்லாடிய நிலங்களில் அடுக்கு மாடி குடியிருப்புகள், அங்காடிகள், ஆலைகள் என 'வளர்ச்சி' தாளத்துக்கு ஆடத்தொடங்கி இன்று ஓட்டமே வாழ்க்கையாய், ஆட்டமே இயல்பாய் எதியோப்பிய சோளத்திலிருந்து தயாராகும் சர்க்கரைக்கரைசலை அந்நிய உணவு வழி உள்ளே தள்ளி, வெளியேற்றுவதற்கு மருத்துவ உதவி தேடும் நம் அவசர தினங்களை இருக்கும் அளவுக்கு அலசியாச்சு. எனவே அதை தவிர்த்து 'சொல்லாடிய தமிழுக்கு' வருவோம்.
எழுபது எண்பதுகள் வரை தமிழ் சமுதாயம் மொழி பழகியது பள்ளிகளுக்கு வெளியேதான். இலக்கணம் மட்டுமே பள்ளிகளின் கடமையாக இருந்தது.
பேசு தமிழ் இயல்பான வாழ்வான சூழலில் "விளையாடு தமிழ்" என்று ஒன்று இருந்தது, மொழி வளர்த்தது...
சிறு குழந்தைகள் பேசத்தொடங்குமுன்னரே தாலாட்டுப்பாடல் வழி தொடங்கிய இந்தத்தமிழ், வளர் குழந்தைகளின் விளையாட்டில் இன்றியமையாததாக உருவேறியது.
எத்தனை விளையாட்டுக்கள், அத்தனையிலும் எத்தனை 'சொல் விளையாட்டுக்கள்'?!
பூவாம் பூவாம் பட்டணமாம், புதுச்சேரி பட்டணமாம்...
ஒருப்பட்டம் திருப்பட்டம் ஓரிய மங்கலம்...
ஒத்தையா, ரெட்டையா, பம்பையா, பரட்டையா...
ஒரு கொடம் தண்ணி ஊத்தி ஒரு பூ பூத்ததாம்...
சிவாஜி வாயிலே ஜிலேபி...
ரெண்டு செட்டு சோள தோசைல ஒரு செட்டு சோள தோச சொத்த சோள தோச...
முள்ளு மொனையில மூணு கொளம் வெட்டுனேன்...
அத்த வீடு எங்கருக்கு ஆத்துக்கு அந்தப்பக்கம்...
தோத்தாங்குளி தோல்புடுங்கி...
வல்லினமும் மெல்லினமும் நாக்கு மடிந்து வழிந்தோட, லகரமும் ளகரமும், ரகரமும் றகரமும் குழப்பமின்றி குதித்தோட... எத்தனை எத்தனை தமிழ் விளையாட்டுக்கள்?!
ஓலப்பாயில ஒண்ணுக்கிருந்த மாதிரி என்ன சட சட ன்னு பேச்சு... வாய் ஓயாத பேச்சு...
எங்கே போச்சு எல்லாம்?!
மேலை நாடுகள் தாய்மொழி கல்வியை தம் தம் ஆரம்ப பள்ளிகளில் கட்டாயமாக்கியது ஏன்? என்று சிந்திக்கக்கூட விடாமல் நம் போட்டி வாழ்வியலின், ஓட்ட வாழ்வியலின் இடையறாத உந்துதலில் அந்நிய மொழியை முதல் மொழியாய் தேடி சேர்க்கிறோம்.
குழந்தைகளுக்கு தாய்மொழி அந்த வயதில் கிட்டவில்லை எனில் பிணைப்பறுந்து போகும், மொழியோடு மட்டுமல்ல, மொழி பிணைத்த மண்ணோடும் மண் பிணைத்த மனித உறவுகளோடும்.
இதை விட பெரிய அவலம் இன்று நம் தமிழ் அன்னைகளே தமிழை மறந்துபோனது...
இது தமிழுக்கு மட்டுமே நேர்ந்துகொண்டிருக்கும் சாபக்கேடல்ல, அனைத்து செவ்வியல் மொழிகளுக்கும் நேர்ந்துகொண்டிருக்கும் பெருந்துயரம்...
பாபெல் கோபுரம் - அந்நாளில் பலப்பல மொழிகள் பேசும் மனிதக்கூட்டம் மேலுலகம் வெல்ல வான் நோக்கி ஒரு பெருங்கோபுரம் ஒன்றிணைந்து கட்டவும் கோபம் கொண்ட கடவுள் ஒருவர் அவர்களது முயற்சி நிறைவேறும் முன்னரே 'இந்தா பிடி சாபம்! இனி நீங்கள் பேசும் ஒவ்வொரு மொழியும் பேசுபவருக்கு மட்டுமே விளங்கும், வேறு யாருக்கும் விளங்காது' என முழங்கினாராம்.
ஒற்றுமையாய் பணி செய்த கூட்டம் அன்றே அந்த நொடியே மொழி வேற்றுமையால் பிரிந்து உலகெங்கும் சிதறிப்போயினராம். கோபுரமும் அறைகுறையாய் நின்றுபோயிற்றாம்.
இன்று அதே கடவுள் உலகெங்குமுள்ள மனிதர்களை ஆங்கிலம் கற்கச்சொல்லி ஏன் சபித்தாரோ எப்போது சபித்தாரோ யார் அறிவார்?!
நம் இல்லங்களில் எத்தனை குழந்தைகளால், சிறார்களால், பதின் வயதினரால், இருபதினரால் இந்த பதிவை இதுவரை படிக்க இயலும் என்று எண்ணுகிறீர்கள்?!
கருத்துகள்
கருத்துரையிடுக