எக்சாம்!

அது ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை, பேய்கள் கூத்தாடும் மதிய நேரம்.

அடுத்தநாள் காலையில் கெமிஸ்ட்ரி தேர்வு, +2, பப்ளிக் தேர்வு.

என் பள்ளி மைதானத்தில் நானும் நண்பனும் சீரியசாய் கிரிக்கெட் விளையாட்டில்; படிக்கிறதுக்கு இடையில ப்ரேக்!

மைதானத்தில் சுற்றிக்கொண்டிருந்த அரை டவுசர்களை பிடித்து ரெண்டு டீம் சேர்த்து, உலகக்கோப்பை இறுதிப்போட்டி போல ஆக்ரோஷமான மோதல்; கார்க் பால் கிரிக்கெட்.

ரவுசு தாங்காமல் வேடிக்கை பார்க்க மேலும் சில அரை டவுசர்கள்; பௌண்டரி தாண்டி போகும் பந்தை பொறுக்கிப்போட்டால் அடுத்த மேட்சில் சேத்துக்குவோம் என :-)

மேட்சின் திருப்பு முனை; நான் மெல்ல ஓடி வந்து லெக் ஸ்பின் போட, பந்து திரும்பிக்கூட பார்க்காமல் நேரே...நேரே செல்ல, மட்டையாளன், என் நண்பன், வலு கூட்டி சுழற்ற, பந்து தரையில் படாமல் பவுண்டரி நோக்கி பறக்க...சிக்சர் என அம்பயர் பொடியன் என் முறைப்பையும் தாண்டி கரங்கள் உயர்த்த... அது நிகழ்ந்தது!

'அம்மாஆஆஆஆஆஆ!' என்ற அலறல்.

பவுண்டரிக்கு வெளியே பாண்டியாடிக்கொண்டிருந்த ஒரு பொடியனின் தலையிலிருந்து ரத்தம்... கொட்டுகிறது! பந்தளவு தலையில் வீக்கம்!

அடுத்த நொடியின் 24 இல் 22 காணாமல் போக, களத்தில் எஞ்சியிருந்தது நானும் நண்பனும் மட்டுமே!

திக் திக் இதயத்தோடு ரத்தக்கட்டு ஒன்று துணியை கிழித்துப்போட்டு, சைக்கிளில் பொடியனை குத்துமதிப்பாய் அமர்த்தி, ட்ரிப்பிள்ஸ் சலோ, டாக்டர் க்ளினிக்குக்கு. 

ஆர்கானிக், இனார்கானிக் கெமிஸ்ட்ரி எல்லாம் ரத்தத்தில் கறைந்து போய், பயத்தில் உறைந்துபோய், டாக்டர் முன் நாங்கள் மூவரும்.

பெரிய காயம் ஒண்ணும் இல்லடா பொறுப்பில்லாத பசங்களா என்ற டாக்டரின் ஏச்சை துடைத்துப்போட்டு, அவர் கேட்ட ஃபீசை கொடுத்து ('சார் சார், ஸ்டூடன்ட்ஸ் சார், டிஸ்கவுண்ட் சார்???') வெளியே வந்தோம் பொடியனுடன்.

'அந்த டாக்டருக்கு என்னா தெனாவெட்டு! ஏதாவது பண்ணனும்ப்பா' என பரபரத்த நண்பனின் ஐடியா, டாக்டருக்கு லேண்ட் லைனில் போன் போட்டு, 'போடா வெண்ண!' என்ற பஞ்ச் டயலாக்  மட்டும் பேசி, வைத்துவிடுவது (அநியாய ஃபீசை அவந்தான கட்டுனான்!).

அடக்கி, சமாதானப்படுத்தி, வயிற்றில் புளி கரைய நாங்கள் சைக்கிள் மிதித்தது, அந்தப்பொடியன் தந்த அட்ரசுக்கு.

குறுகலான சந்தில் வீடு.

'அடிச்சாங்கன்னா தப்பிச்சி ஓடக்கூட வழியில்லையே' என மௌனமாய் திகில் பார்வை பரிமாறிக்கொண்டு, இறங்கினோம், இறக்கினோம்.

'ஐயையோ என்னாச்சி!!!!!' என பதறி ஓடி வந்தார் அவனது அன்னை.

உதை நிச்சயம்டோய் என ஓடத்தயாராக எதிர் திசையில் ஒரு கால் பதித்து நாங்கள் இருவரும் ஒரே நேரத்தில் ஈனஸ்வரத்தில், 'கிரிக்கெட்டு...க்ரவுண்டு...குறுக்க வந்துட்டப்புல...' என முனகி முடிப்பதற்குள்...சரமாறி அடி!

'ஐயோ அம்மா அடிக்காத!!!!' என பொடியன் அழும்போதுதான் உணர்ந்தோம் அடி எங்களுக்கில்லை என!

'விளையாடுற எடத்துக்கு போகாதன்னு படிச்சி படிச்சி சொன்னேனேடா! கேட்டிருந்தா இப்படி ஆயிருக்குமா??' என அவர் மேலும் கும்ம, ஜீர வேகத்தில் சைக்கிளில் ஏறிப்பறந்தோம் வீட்டுக்கு.

பின்னாளில், 'கெமிஸ்ட்ரி மாதிரி ஒரு டஃப் சப்ஜெக்ட்ல எப்படிடா இவ்ளோ மார்க்கு!!!' என பலர் வியந்து கேட்டபோதும் அதன் ரகசியத்தை நான் சொல்லவே இல்லையே!

Take away:

1. என் ஜெனரேஷனில் இன்றுபோல மார்க்குகளை துரத்தும் அழுத்தம் அறவே இல்லை.

2. எனக்கு அப்படி ஒன்றும் வயதாகவில்லை :-)

3. இன்று இந்த சம்பவம் நிகழ்ந்திருந்தால் சூப்பர் அக்ரெசிவ் பேரண்டுகள் எங்களை போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கும் கோர்ட்டுக்கும் நடையாய் நடக்கவைத்திருப்பார்கள் :-)

4. அன்று லேண்ட்லைனில் டாக்டரிடம் பஞ்ச் டயலாக் பேசத்துடித்தவன், சிங்கையில் ஒரு பெரு நிறுவனத்தில் சீன, மலாய், ப்ரிட்டிஷ், அமெரிக்க பணியாளர்களுடன் கார்பரேட் மீட்டிங்குகளில் பஞ்ச் டயலாக் பேசிக்கொண்டிருக்கிறான், இன்றும்!