பேய்மழை, நிற்கவில்லை இன்னும்.

ஒரு பெருமழைக்காலத்தின் முதல் நாளில் மரித்துப்போனான்.

அதற்கு முந்தைய நாட்கள் விரைவாகவே, அடர்த்தியான வேலைகள் கொண்டதாகவே அமைத்துக்கொண்டான்.

பேர் தெரிந்த தெரியாத செடி கொடிகள் புல் பூண்டுகள் குட்டை மரங்கள் நெட்டை மரங்கள், வாத்துகள், கோழிகள், புறாக்கள், ஆடுகள், மாடுகள், கிளிகள், அணில்கள்...

காக்கை, குருவி, வண்ணப்பூச்சி, செம்போத்து, மயில், மரங்கொத்தி, இரட்டைவால் குருவி, தவிட்டுக்குருவி, தேன்சிட்டு, கொசுத்தேனி, கொட்டும் தேனி, மரவட்டை, வெட்டுக்கிளி, இலையுண்ணும் கம்பளிப்பூச்சி, பழந்திண்ணி வவ்வால், கும்பிடு பூச்சி, தாழப்பறந்த தட்டான்கள், கறுப்பெறும்புகள், வண்டுகள் என தன் வாழ்வை மகிழ்வித்த அனைத்துயிரிடமும் உரையாடிய வண்ணமே அப்பொழுதுகள் கழிந்தன. 

'நீங்கள் பறந்து, ஊர்ந்த காடுகளை நான் காணுவது சாத்தியமில்லை. உங்கள் இறகின் நிழல் பட்ட மலைகள் அனைத்தையும் நான் கண்டிருக்க வாய்ப்பில்லை. உங்கள் விதைகள் பயணம் செய்த பாதைகளை நான் கற்பனையில்கூட பார்த்ததில்லை...

மரித்தபின் புதைக்கச்சொல்லியுள்ளேன். என் இனத்தில் சிலராவது, எனது ஆன்மாவிற்கு அருகிலிருப்பவர்களாவது அதை நிறைவேற்றுவார்கள் என நம்புகிறேன். என்னைச்சுற்றி ஏராளமான தானிய விதைகள், செடி, கொடி, மர விதைகள் விதைக்கச்சொல்லியுள்ளேன். என்னையே  உரமாய் கொண்டு் இவையனைத்தும் தழைக்கும், பல்கும், பெருகும். அப்பொழுது நீங்கள் செய்யவேண்டி நான் வேண்டுவது ஒன்றே ஒன்றுதான்... உங்கள் சுவடுகள் / நிழல்கள் படிந்த மேற்சொன்ன இடங்களில் எல்லாம் என்னை கொண்டு சேர்ப்பீர்களா?'

மகிழ்வாய் தலையாட்டின மரங்கள், செடிகள் தவிர்த்த ஏனைய உயிரனைத்தும்.

'எங்களை ஏன் நண்பா விட்டுவிட்டாய்?' என விடுபட்டவை கேட்க, நெகிழ்வாய் மொழிந்தான், 'என் வேரல்லவா நீங்கள்? நான் மரித்தபின்னும் என்னை தாங்கியது போல உம்மிடம் தங்க வரும் உயிரனைத்தும் தாங்கி, உறையுளாய் நீவிர் இருப்பீர். இதைத்தாண்டி வேறென்ன கேட்பது?'

மகிர்வோடு பூச்சொரிந்தன மரங்கள், ஒத்திசைந்தன செடிகள், பயிர்கள், புல்லினங்கள்.

காற்றின் முறை. 'நண்பா, எனை ஏன் விடுத்தனை?' என துயருற்று காற்று கேட்க, 'நானெங்கு விடுத்தேன்? நீயல்லவா எனைவிட்டு நீங்கப்போகிறாய்?! நட்பே, உன் துணையன்றி மரித்தபின் என் பயணம் எங்கணம் நீளும் நீயே என் நீட்சி!' என்றான்.

சிரம் தடவிச்சென்றது காற்று.

'என் மீது நின்று பலரிடமும் வேண்டுகிறாய், என்னிடம் எதுவும் கேட்கவில்லையே' என வருந்தி நிலம் வினவ 'பத்திரமாய், பொக்கிஷமாய் எனை உன்னுள் காத்து, உரமாய் மாற்றி, பக்குவமாய் வழங்குவாய் என் பயணம் தொடர உதவப்போகும் தோழமைக்கு' என கனிவாய் பதில் தந்தான். 

அவன் காலடி நிலம் குளிர்ந்து புதிதாய் ஒற்றை இலை துளிர்த்தது.

'உனக்கும் நீ விரும்பும் அனைத்துக்கும் ஆக்கம் தந்த எனை ஏன் விடுத்தனை?' என ஒளி கேட்க, 'விட்டு விலக முடியாது தொட்டுத்தழுவும் பந்தம் நீ. உன்னிடம் சொல்லாமலா? இந்த உலகனைத்தும் என்னை நட்புகள் பரப்பியபின் உன் தழுவலில் மீண்டும் தழைப்பேனே. நானெங்கு  உனை நீங்குவது?' என்றான்.

'நிலத்தின் மேலிருக்கும் உன்னை மட்டும்தானே என்னால் காணமுடியும். உன் சில பகுதிகளாவது வேராக மண்ணடியில் இருக்குமே?' என ஒளி மீண்டும் வினவ, மழையை துணைக்கழைத்தான்; 'தொட்டது செழிக்க, வாழ்வு வளர்க்க உன் வருகைக்காக ஆவலோடு காத்திருந்த நான் உன்னிடம் சொல்ல தனிச்செய்தி ஒன்று உண்டு. எப்பொழுதெல்லாம் நான் சோர்ந்தேனோ, துவண்டேனோ, அப்பொழுதெல்லாம் என் வேர் நனைத்து உயிர் வளர்த்தாய். ஒளியின்றி உன் பயணமும் இல்லையல்லவா? ஒளி தொடாத என்னை(வேர்களை) நீ எப்போதும் நனைத்திருப்பாய் என வாக்கு தா நண்பா, ஒளியிடம்' என்றான்.

ஒளியின் கையில் மழை சத்தியம் செய்து காற்றில் மறைந்தது. ஒளி கனிந்தது.

'இந்தப்புவி முழுதையும் என் பேரன்பால் அணைத்துக்கொள்ள என்னவெல்லாம் செய்யவேண்டியிருக்கிறது' என புன்னகையுடன் ஒரு பெருமழைக்காலத்தின் முதல்நாளில் மரித்துப்போனான். 

பேய்மழை நிற்கவில்லை இன்னும்...