நாச்சியார் என்கிற நான்...

நாச்சியார் என்கிற நான்

பிறப்பு புதிர். என்னை துளசி செடிக்கடியில் கண்டெடுத்தவர் விஷ்ணு பக்தர். என்னை தன் குழந்தையாகவே வளர்த்தார். வீடெங்கும் சுற்றமெங்கும் வீதியெங்கும் ஊரெங்கும் பெருமாள் பக்தி கமழ்ந்தாலும் எனக்கு ஈர்ப்பு என்னவோ ஆயர்பாடிக்கண்ணனிடம். சிறு வயதில் பெருமாள் அவதாரக்கதைகளில் எல்லா சிறார்களையும்போல கண்ணன் என்னையும் ஈர்த்துவிட்டான்.

ஈர்ப்பு பக்தியானதற்கு வளர்ந்த சூழல் காரணமாயிருக்கலாம். எனக்கு விளையாட தோழமைகள் இன்றி / இருந்தாலும் கண்ணன் என் தோழனானான். என் கற்பனைக்கண்ணன் எனக்கு உகந்தவை மட்டுமே செய்வான், எல்லையற்ற நட்புடன்.

நட்பு பக்தியாக, பக்தியும் தமிழும் குழைத்து திருப்பாவை வடித்தேன், கண்ணனுக்காக, கண்ணனால்.

பதின் வயதிலேயே திருமணம் நான் வாழ்ந்த காலத்தின் கட்டாயம். கண்ணன் நினைவை வேறொரு ஆணுடன் பங்குபோட மனமின்றி திருமணத்தில் நாட்டமின்றி, முயற்சியெடுத்த தந்தையை தடுக்க 'கண்ணன் வசம் என் சுயம். அற்ப மானிடர்க்கல்ல' என்றேன், பிடிவாதமாய். 

வேத விற்பன்னர், சமூகம் மதிக்கும் தந்தை...  வேறு வழியின்றி என் நிலைப்பாட்டுக்கு மனதின்றியே சம்மதித்தார். உடற்கூறு மாற்றங்கள், நட்புகளின் மண வாழ்வு தந்த புரிதல்கள், கற்பனையில் வளர்த்த கண்ணன் பக்தி ஒரு புள்ளியில் காதலாய். கசிந்து உருகி, உன்மத்த நிலையை எய்திவிட்டேன்,  காதலிலே மொத்தம் ஏழு நிலை என்று உங்கள் கவிஞன் ஒருவன் சொன்னதுபோல். தந்தைக்கு சமுதாய அழுத்தம் அதிகமானாலும் என் காதல் என்னவோ ஒவ்வொரு நிலையாய் கடந்துகொண்டிருந்தது. 

கற்பனைக்கண்ணன் கடவுள் அவதாரம், தவமிருந்தால் வந்து தழுவிக்கொள்வான் என்று பலர் கூற கேட்டு வளர்ந்தவள், தமிழை துணைக்கழைத்து எழுதினேன் பாசுரங்கள் 143. காதல், காமம், கூடல், ஊடல் என 143 பாசுரங்கள். மனதளவில் என் வசிப்பிடத்தையே ஆயர்பாடியாக மாற்றிக்கொண்டு, சுயம் விழித்திருக்கும் நொடி ஒவ்வொன்றிலும் கண்ணனுடன் கழிந்த / கண்ணனுக்காய் காத்திருத்தலில் கசிந்த பாடல்கள்...

என் திருப்பாவை கேட்டு நெகிழ்ந்தோர்க்கு, என்னை 'சூடிக்கொடுத்த சுடர்க்கொடியாக்கி' மகிழ்ந்தோர்க்கு இந்த 143 சற்றும் ஒவ்வாத தமிழ்... வாரணமாயிரம் கண்டவள்தான் கற்பூரம் நாறுமோ, கமலப்பூ நாறுமோ, செங்கமல வாய்தான் தித்தித்திருக்குமோ என்று மருகினேன்... கண்ணன் பித்து கவசமாய் இருந்ததால் தப்பிக்க முடிந்தது. ஆனால் இதுவும் சில காலம் மட்டுமே. 

இட மாற்றம் நல்லதென, திருவரங்கத்தில் ரங்க மன்னராய் என் கண்ணன் என சுற்றம் நம்பி என்னை பல்லக்கில் ஏற்றவும் கிளம்பினேன் என் கண்ணனை மணமுடிக்க.

அனந்த சயன கோலம் கண்டேன், அருகில் சென்றேன்...

அரங்கனுள் நான் மறைந்ததாய் பின்னாளில் அறிந்தேன். அன்றிலிருந்து இன்று வரை காற்றாய் தமிழாய், காற்றில் தமிழாய்...

பித்தின்றி இந்த வாழ்வை அந்த நாளில் எந்த பெண்ணாலாவது வாழ்ந்திருக்க முடியுமா? சமுதாயம்தான் விட்டிருக்குமா?

என்னைப்புரிந்து கொள்ள 'தம்முள்ளே பெண் தன்மை கொண்டவரால் மட்டுமே முடியும்' என ராமானுசர் சொல்லிச்சென்றார்.

அன்று போல் இன்றும் நாச்சியார்களை உணர்ந்து போற்றும் 'தாயு'மானவர்களை இங்கு என்னால் இனம் காண முடியவில்லை... என்ன செய்வது, அவரவர் கண்ணன் அவரவர்க்கே!

போற்றுவார் போற்றட்டும், தூற்றுவார் தூற்றட்டும்... எல்லாம் என் கண்ணனுக்கே.