ஆண்மையற்ற தேசம்

காகம் தூக்க, நரி பிடுங்க என பாட்டிகள் வீட்டுத்தோட்டத்தில் வடை சுட்ட காலமெல்லாம் மாறி... ஆச்சு பல வருசம். 

வீட்டுத்தோட்டம் காணாமப்போச்சி. 'அம்புட்டு எடம் இருந்துச்சில்ல, பூமி வெலை ஏறுனதும் அங்கன ஒரு வீட்டையே கட்டிட்டம்ப்பு, வாடகைக்கு ஆச்சில்ல' என்று எதிர்கால வைப்பு நிதி உண்டாக்கிய மகிழ்ச்சி கூட ஏராளமான கட்டுப்பாடுகளுடனே இயங்குகிறது... குழந்தைகளுக்கு காகமும் நரியும் தந்த மகிழ்ச்சி குடியிருப்பவர், வீட்டு சொந்தக்காரருக்கு தரப்போவதில்லை... 'தண்ணி வர்லயே', 'அங்க செவுரு காரை உதிருது', 'பாத்ரூம்ல தண்ணி போகலையே...' என்பதாக கணைகளும், 'ஆணியே அடிக்காதீங்க', 'ஒரு ஆளுக்கு 100 லிட்டர்தான்', 'பத்து மணிக்கு மேல சத்தம் குறைங்க' என எதிர்க்கணைகளுமாய் நித்தம் ஒரு யுத்தம். 

இவை எதுவுமே எந்த வீட்டாரிடமும் கேட்காத காகமும் நரியும் இன்று புத்தக கதை வடிவில் மட்டும் அந்த வீடுகளில், அதுவும் அந்த வீடுகளில் குழந்தைகள் இருந்தால் மட்டும்...

நம்மில் எத்தனை பேர் நம் குழந்தைகளுக்கு 'காடு' புரியவைத்திருக்கிறோம்? 'காட்டில மரம் செடி கொடி மற்றும் கொடிய விலங்குகள்' என்பதாகத்தான் வயது வந்தவர்களின் புரிதலும் இருக்கிறது. விஷப்பையோ பல்லோ எலும்பு உடைக்கும் வலிமையோ இல்லாத மனிதனை விட கொடிய விலங்குகள் எங்காவது ஏதாவது உண்டா என்ன?

காட்டில் ஒரு சிறு உயிருக்கு ஆபத்து என்றால் ஒரு இனமே கூடி அதை காப்பாற்ற போராடும். நாடு என்று நாம் மார் தட்டும் நிலப்பரப்பில்?

மனிதர்கள் (ஆண்கள்) மட்டும் ஏன் சதைக்காக சக மனிதர்களையே (பேதை முதல் பேரிளம்பெண் வரை) வேட்டையாடுகிறார்கள்?

சில நாட்களுக்கு முன் ஒரு பதின்பருவ சிறுமி தம் இனத்தாலேயே (மனிதர்கள்தான்) கோரமாக வேட்டையாடி அழிக்கப்பட்ட செய்தி ஏன் ஒரு செய்தியாக மட்டுமே பார்க்கப்படுகிறது?  ஊடகங்கள் ஏன் அறச்சீற்றமின்றி இந்நிகழ்வுகளை ஒதுக்கிவிட்டு புதிய நாயகியின் புதிய வனப்பை வெளிச்சமிட்டுப்பரப்புவதில் மட்டும் ஆர்வமாயிருக்கின்றன? விற்பனையை, வருவாயை பெருக்க 'எதை' வேண்டுமானாலும் விற்கலாமா? நாமும் ஏன் பார்வையாளராக மட்டுமே இருக்க பழகிக்கொண்டு இருக்கிறோம்?

இந்தச்சிறுமி யாரோ ஒருவரின் ஆசை மகள், அக்கா, தங்கை, அத்தை, சித்தி, பேத்தி...

வேட்டையாடிய ஒவ்வொருவரும் யாரோ ஒருவரின் மகன், அண்ணா, தம்பி, மாமா, சித்தப்பா, பேரன்... அல்லவா?

எல்லைகளை காக்க நாம் காட்டும் தீவிரம் தேசங்களை தேசங்களாக்கும் நம் மனிதர்களின் வாழ்வுரிமையை காப்பதில் ஏன் காட்டுவதில்லை? தனி மனித எல்லைகளின் தொடர் பிணைப்புகள்தானே ஊர், மாநில, தேச எல்லைகள்?

வீடுகளில் திறந்தவெளி இருந்து அதில் காக்கைகளும் நரிகளும் இன்றும் நடனமாடிக்கொண்டிருந்தால் ஒருவேளை நம் இனம் வேட்டைக்குணம் இன்றி வேறு மாதிரியான, மேன்மையான, மென்மையான வாழ்வு நிலையை அடைந்திருக்கலாம்...

இறையாண்மையின் ஆணி வேர் ஆண்மை. ஆண்மை எனப்படுவது யாதெனின் யாதொன்றும் தீமையிலாத செயல்.

ஆண்மையிழந்த (Impotent) மனிதர்கள் இன்னும் எத்தனை உறுப்புகளில் எத்தனை கூராயுதங்களை பயன்படுத்தினாலும் இழந்த ஆண்மையை பெறப்போவதில்லை.  இவர்களது செயலை மிருகச்செயல் என கூறி மிருகங்களை இழிவு செய்வதும் வேண்டாமே. ஒரு மிருகம் சக மிருகத்தை இத்தகைய கொடுமைகளுக்கு ஒருபோதும் ஆற்படுத்துவது இல்லை..

தெய்வமென்று போற்றவும் வேண்டாம், போகப்பொருளாய் கிழித்தெறியவும் வேண்டாம். காக்கை, நரி கதை போதும். பெண்மையை மதிக்காத ஆண்மை எந்நாளும் ஆண்மையாகாது என்பதை இப்போதாவது நம் பள்ளிகளில், வீடுகளில் குழந்தைகள் குழந்தைகளாய்  இருக்கும்போதே போதிக்க ஆரம்பிப்போமா நட்புகளே? மாற்றம் நம்மிடமிருந்தாவது தொடங்கட்டுமே!