சுவடுகள், பாதைகள், பயணங்கள்

இன்றுவரை நிறைவேறா பெருங்கனவு.

சிறு வயதில் நினைவு தெரியத்தொடங்கிய நாட்களில் இருந்து கல்லூரி முடிக்கும் வரை நாங்கள் வாழ்ந்த இல்லங்களில் (நேர்மையான அரசு ஊழியர்கள் தொடர் பணி மாற்ற தண்டனை பெற்று பல வீடுகளில் வசிக்க வேண்டிய நிர்பந்தம். அதில் எதுவும் சொந்த வீடு இல்லை!) ஒரு சில ஒளிப்படங்கள் மட்டுமே எங்களது வீட்டுச்சுவர்களில் நிரந்தரமாய் தங்கியிருந்தன.

எங்களது குடும்ப ஒளிப்படம் ஒன்று, அண்ணாவும் அக்காவும் நேர்த்தியான சிறார் உடைகளில் படியப்படிய தலைவாறி அமர்ந்திருக்கும் ஒளிப்படம் ஒன்று. இவை இரண்டின் நடுவில் அளவில் பெரிதான படம் ஒன்று; கோலூன்றி நடக்கும் ஒரு தாத்தா.

அவ்வயதில் எங்கள் வீடுகளுக்கு வந்து போகும் உறவுக்கார தாத்தாக்கள் எவர் போலவும் இல்லாது தனித்தன்மையான முகம்.

அந்தப்படத்தின் அடிப்பகுதியில் அவரது கைத்தடியின் இருபுறமும் ஒட்டப்பட்டிருந்த எங்கள் படங்கள்.

அப்பாவுக்கு ஒரு கனவு இருந்தது. கனவின் பின் ஒரு லட்சியம் இருந்தது. அந்த லட்சியத்தை தந்தவரது படம்தான் அது என்பதை நான் என் பதின்ம வயதில்தான் உணர்ந்தேன். அதுவரையில் அவரை மகாத்மா, தேசப்பிதா என என் வயதுக்கு புரியாத அடைமொழிகளில் மட்டுமே உலகம் எனக்கு அறிமுகம் செய்திருந்தது.

பின்னாட்களில் கல்லூரி படிப்பு, பின்பு பணியிடம், அதன் பின்னான எனது இன்றைய வாழ்வு வரை அந்த தாத்தாவின் நிழல் நீளப்போவது எனக்கு தெரிந்திருக்கவில்லை, பாபுஜி என்பது என் பெயராக இருந்தபோதும்.

இந்தியா 1998 இல் அணு வெடிப்பு நிகழ்த்தியபோது ஒரு ஐரோப்பிய நாட்டில் பணி புரிந்துகொண்டிருந்தேன். வெடிப்பு நிகழ்ந்த வருடம் முழுதும் ஒரு பரவச உணர்வோடு சுற்றித்திரிந்தேன்; 'Yes! We have truly "Arrived!"'

பின்னர் ஐரோப்பிய வாழ்வு அலுத்துப்போய் ஊர் திரும்பி, அதனர பின்னான வருடங்கள் அனைத்திலும், நான் மேற்கொண்ட செயல்கள் அனைத்திலும் அவரது தாக்கம் இருந்ததை மெல்ல உணரத்தொடங்கினேன்.

ஒற்றை மனிதனுக்கு எவ்வளவு பெருங்கனவுகள்? எவ்வளவு தெளிவான சிந்தனை, செயலாக்கம்? எத்தனை எத்தனை போராட்டங்கள்? இன்னல்கள்? இத்தனையும் யாருக்காக? இவ்வளவு செய்த மனிதரின் வரலாறை ஏன் அவரது வழித்தோன்றல்களே முனைப்புடன் திரித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்? அவர்களது வாதங்களில் உண்மை, நேர்மை இருக்கிறதா என தொடர்ந்து தேடத்தொடங்கினேன்.

அனுபவம் கற்றுத்தருவது போல வாழ்வில் வேறு எதுவும் தராது.  அனுபவ சேகரிப்பு முயற்சியில் நான் அடைந்த நண்பர்கள் சிலர், இழந்த நண்பர்கள் பலர். 

'நமது மண்ணின் விடுதலை மட்டுமே அவரது கனவாக இருந்தது, அதற்காக நாடே பிளவுபட்டது' என்கிற புள்ளியில் இருந்து தொடங்கி, விலகி, நெருங்கி, பெருகி, நான் கண்டடைந்தது ஏராளம்.

உணவு, உடை, உறையுள், சமூகம், சமுதாயம், இனம், தேசம், உலகம், இயற்கை என அத்தனை தளங்களில் செயல்பட எப்படி இவருக்கு ஒற்றை வாழ்நாளில் சாத்தியப்பட்டது? இவர் சந்தித்த எதிர்ப்புகளின் பின்னால் இருந்தவர்கள் யார் யார்? எதற்காக இவரை கொன்றுவிட பலர் துடித்தனர், முயன்றனர், சிலர் வென்றனர்? வென்றவர்கள் முன்வைத்த வாதங்கள் சரிதானா? இவரது நிறைவேறா கனவுகள் என்னென்ன? ஏன் என்பதற்கான வினாக்களுக்கு இன்றைய இந்தியாவே விடையாக இருக்கிறது எப்படி? 

இத்தனை வினாக்களுக்கும் நான் ஆய்ந்தறிந்த விடைகள் இந்த தாத்தாவை எனக்கு இன்னும் நெருக்கமாக்கின. என்னை பொருத்தவரை இவர் மகாத்மா அல்ல,  தேசத்தந்தை அல்ல, ஒரு சராசரி மனிதர் with extra ordinary vision, conviction, courage and action with perseverance.  Yes, he is just 'My Gandhi'!.

என் காந்தி - இவரது இந்த பிறந்த நாளில் தொடங்குகிறேன். Join me in a fascinating journey of a man called Gandhi; நான் எழுதப்போவதை இதற்கு முன் யாரும் எழுதியிருக்கிறார்களா என நான் அறியேன்.  அறிவதற்கு விருப்பமும் இல்லை. நான் எழுதப்போவது எனக்கே எனக்கான புரிதலில் 'என் காந்தி'. 

வாருங்கள், பயணிப்போம்.

பேரன்புடன்,

பாபுஜி